• GGSC2024 is READY!

    GGSC2024 is READY!

    Dear Campers,

    GOLDEN GATE SUMMER CAMP 2024 iz ready! Jeszcze tylko kilka miesięcy i znów będzie można wstać na rozruch, pograć w siatę, urządzić bitwę wodną i zaśpiewać singsongowe przeboje!

    Czytaj dalej
  • Zapisy na rok szkolny 2023/2024

    Zapisy na rok szkolny 2023/2024

    Zapisy od 1 września. Zapraszamy: pon-pt, 13:00-18:00. Tel: 327689913.

    Zapraszamy do nauki angielskiego w nowym roku szkolnym!
    Zapisz się i wpłać pierwszą ratę do 10 września, a otrzymasz w prezencie bardzo przepiękny zestaw: GG t-shirt i GG smycz!

    Czytaj dalej
  • Golden Gate Winter Camp 2022

    Golden Gate Winter Camp 2022

    Przedstawiamy GGWC2020: Obóz językowo-narciarsko-wyśmienity!

    GOLDEN GATE WINTER CAMP is back! Ostatnio wirus nam trochę pomieszał szyki, ale wracamy po rocznej przerwie do Murzasichla i będziemy się bawić lepiej niż kiedykolwiek! Nawet pani bufetowa z baru przy górnej stacji nie popsuje nam humoru.

    Czytaj dalej

Arek Poźniak

Arek obiecał przesłać swój krótki biogram jakiś czas temu. Cała społeczność Golden Gate czeka na niego z niecierpliwością :)

Do Golden Gate, mieszczącej się wtedy w nieco nadgryzionej zębem czasu kamieniczce przy ulicy Zamkowej, przyszedłem gdy lata zaczynały się w szekspirowskiej mowie od "nineteen". Potem następowało ninety-one albo ninety-two, nie wspomnę już niestety. Z pierwszych dni w szkole zapamiętałem tylko bardzo miłą panią w sekretariacie (chyba Ania) i przytulną salkę z balkonikiem, na który strach było wyjść oraz zabytkowy piec kaflowy pod ścianą, z przypiętymi do niego różnokolorowymi sentencjami, z czego z grubsza w pamięci została mi jedna: „Don’t think about the past – it’s gone. Don’t think about the present – I haven’t brought one”. Taki był w każdym razie jej ogólny zarys. Zapamiętałem oczywiście także radosną atmosferę tego miejsca, tworzoną przez dwóch nauczycieli, Rafała i Jacka. Ujmujących, bardzo dowcipnych i wesołych. I mądrych. Nie napiszę tylko, że młodych, bo nie wydali mi się wtedy szczególnie młodzi. Mieli obaj tak pod trzydziestkę, a więc w moich oczach – choć młodsi od rodziców – stąpali już ścieżką, na której końcu majaczyła nieuchronnie i coraz wyraźniej kraina wiecznych łowów.

pPamiętam jeszcze swoje zażenowanie, gdy od pierwszych chwil musiałem bezustannie mówić po angielsku. Bo, choć zasób słów miałem już niemały, wciąż nie posiadłem zdolności płynnego wypowiadania się w tym języku. Szczerze mówiąc, moja wiara w to, że kiedyś taka zdolność będzie mi dana, nie była zbyt wielka. Młodość.

Oczywiście, te obawy – jak całe mnóstwo innych obaw charakterystycznych dla tego wieku – okazały się bzdurą. Nie wiem nawet, w którym momencie od rozpoczęcia nauki w Golden Gate, znajomość języka angielskiego stała się jedną z moich najsilniejszych stron. Nie wiem również – jako że w późniejszych latach nie zdecydowałem się na zgłębianie metodyki nauczania języków – jak to się stało. Ale na pewno nie bez znaczenia było to, że szkoła dosłownie otaczała nas tym językiem. Oprócz mniej lub bardziej standardowych ćwiczeń językowych bawiliśmy się świetnie, oglądaliśmy doskonałe filmy tłumacząc je zdanie po zdaniu, słuchaliśmy ulubionej muzyki tłumacząc teksty. Imprezowaliśmy co piątek z gitarowym akompaniamentem w ulokowanym na parterze szkoły zaprzyjaźnionym barze naleśnikowym Syriusz, a wraz z upływem lat i w innych, mniej naleśnikowych barach. Jeździliśmy na wycieczki, koncerty, zimowiska i obozy letnie, przywożąc ze sobą doświadczenia. Lingwistyczne i inne. Nie wszystkie nadają się, by je eksponować po latach. Większość powstała przy wydatnym wsparciu i przy intensywnym udziale nie tylko wspomnianego już wyżej Rafała, ale i całej rzeszy native speakerów, obecnych w szkole już w pierwszej połowie lat 90-tych, czyli w czasie, w którym – z uwagi na ówczesną bardzo ograniczoną kosmopolityczność Tarnowskich Gór, jak i całego Śląska – było to zjawisko wyjątkowo niecodzienne. Anglicy, Amerykanie, Irlandczycy. Wszyscy byli wspaniałymi nauczycielami, wielu zostało również naszymi przyjaciółmi i towarzyszami młodzieńczych szaleństw, w tym także szaleństw pozaszkolnych. W tym miejscu szczególnie ciepło myślę o Katy (Katybeth Lafleur), której pięknemu głosowi mogliśmy akompaniować wraz z kolegami z naszego licealnego zespołu o whartonowskiej nazwie; o Nathanie (Nathan Cocksedge), o którym wciąż – oprócz facebooka – przypomina mi długa półka pełna książek Stephena Kinga podarowanych mi przed wyjazdem na Łotwę; wreszcie o Klarze (Clara Folino), która przewędrowała z nami kawał Beskidów (i nie tylko) i do dziś pewnie delikatna blizna po trzech szwach założonych w szpitalu w Ustroniu (lub Wiśle) przypomina jej o nas i o tym, jak porywisty może być górski wiatr.

Golden Gate zlał się z moją, naszą młodością w jedną całość i dziś nie sposób ich rozdzielić. W moim osobistym doświadczeniu jednak, prócz barwnych wspomnień i przyjaźni, niezwykle ważna okazała się nabyta w szkole pewność siebie i duża swoboda w posługiwaniu się językiem. To pozwoliło mi, już mając niewiele ponad dwadzieścia lat, przyjrzeć się z bliska niemal całej Europie. Wkrótce też zaprowadziło mnie daleko poza Europę. Miało ogromne znaczenie dla mojej pracy zawodowej – pozwoliło rozpocząć przygodę w międzynarodowym środowisku branży samochodowej, a następnie oddawać swój czas i umiejętności największym koncernom tego przemysłu w wielu ciekawych miejscach naszego kontynentu. Dziś daje mi również – jako osobie wciąż bardzo ciekawej świata – luksus sporej niezależności od prowincjonalnej perspektywy wielu polskich mediów.

Najserdeczniejsze życzenia z okazji ćwierćwiecza i wielu kolejnych, szalonych dwudziestekpiątek, droga szkoło!